Ná ‘n dag van kopkrap is ek moedeloos, teen slaaptyd depressief. Toe ek die volgende oggend my oë oopmaak, vertel ek my naaste dat ek sonder twyfel NIE aan hierdie geleentheid gaan deelneem nie. Teen die aand is ek darem weer fluks besig om ‘n paar ingewings in kuns te verwerk.
Dit is ‘n ongemaklike onderwerp.
Ek ontvang per epos ‘n kennisgewing van ‘n kreatiewe werksessie vir slagoffers van gesinsgeweld wat gedurende die veldtog in Piketberg gehou word. Een van die kunswerke wat reeds vir die genoemde kunsuitstalling ingedien is, word as illustrasie gebruik: Die dogtertjie kyk met ‘n beteuterde gesiggie na my – en ‘n trek van harde bitterheid om die mond wat jy nie kon droom om by ‘n kind te sien nie. Met hierdie uitbeelding het die kunstenaar daarin geslaag om intense emosie weer te gee wat op baie vlakke tot mense kan spreek.
Nou is al die kunstenaars wat deelneem se werke al in die gallery uitgestal, die werksessie vir slagoffers van gesinsgeweld is so pas verby. Die 16 dae-veldtog eindig die einde van die week. Ek wil nou skryf en vertel van hierdie dinge en ek soek op internet die Afrikaanse bewoording van die veldtog. Ek kom af op ‘n gedig wat tydens die veldtogtydperk in 2007 deur ene Zymrly gepubliseer is. Die uittreksel wat hier volg, kon ‘n beskrywing gewees het van die kunswerk wat ek hierbo genoem het:
Apologie aan die kunstenaar: Ek het vergeet wie dit geskilder het. |
soos 'n tier in die kollig
van die jagter.
En ek kom agter die koue
is jou vrees vir wat
in die nou voor jou lê
met woedende verwyt.
(http://www.woes.co.za/gedigte/vertoon/21641_16_dae_van_aktivisme.htm).
Wat maak jy by die aanskoue van sulke verwyt as jy nie eens na die probleem wil kyk nie, wat nog te sê hulp wil verleen. Gesinsgeweld is ‘n netelige kwessie. Jy raak net betrokke as jy nie anders kan nie. Die SAPD het in al sy streke programme aangebied om die publiek bewus te maakvan gesinsgeweld en slagoffers van gesinsgeweld in te lig dat hulp beskikbaar is en hoe en waar hulle dit kan kry. Piketberg Polisie se kommunikasiebeampte, konstabel Ghirswin Muller, werk met gesinsgeweld. Anthea Delmotte, kunstenaar en eienaar van die AntheA Delmotte Kunsgaleryop die dorp, het met hom oor die veldtog gaan gesels en by die Polisie se program ingeskakel deur ‘n die kunsuitstalling oor gesinsgeweld gedurende hierdie tydperk te hou. Tien kunstenaars, van Piketberg, Velddrif, Aurora, Moorreesburg en Kaapstad, het deelgeneem.
"Handle with Care" (Susan Kemp) |
Ek het agterna met konstabel Muller gesels. Vroue wat onder gesinsgeweld ly, het ondersteuning en inligting nodig. Hulle het dit in die informele en veilige omgewing van die werksessie gevind. Die Polisie probeer ook deurgaans om slagoffers met die nodige inligting te bereik, maar die waarde van die informele werksessie het vir hom daarin gelê dat die vroue eerstehands by mekaar inligting, raad en begrip kon kry. Op ‘n dorp soos Piketberg, waar nie ‘n ondersteuningsgroep vir slagoffers van gesingsgeweld bestaan nie, het die geleentheid ‘n waardevolle leemte gevul. Hy sê ‘n mens kon in die kleiwerk sien dat slagoffers aspekte van beskerming uitgebeeld het en baie van die werk het na kinders verwys.
"Hands off our Children" (Susan Kemp) |
"Lewenslank" (Susan Kemp) |
Die webtuiste www.nosyrosy.ca.za, wat onder andere die Weskus en omgewing dek, het ook tydens die veldtog ruimte aan die slagoffers van gesinsgeweld afgestaan. Op die werf kan jy gaan bie op twee skilderye, geskenk deur Anthea Delmotte, wat opgeveil word ten bate van kinders en vroue.
"Free the Ignorant Prisoner" (Anthea Delmotte) |
Terwyl ons gesels, noem ek aan konstabel Muller dat ek toevallig besig is om ‘n boek te lees oor ‘n vrou se pad uit haar persoonlike hel na ‘n nuwe lewe. The Fly Dancer is geskryf deur Catherine Jensen. Dis op ware gebeure geskoei en die karakter het vanweë geestelike aftakeling ook gevoel dat sy nie meer mooi is nie en dat sy nie meer haar ou self onthou nie (geen wonder een van die vrae by die werkswinkel was “het jy nog ‘n gesig” nie).
Haar vastrapplek uit haar omstandighede was ‘n besluit om erens te begin: Sy sou begin oefen en haar liggaam weer mooi maak soos wat dit in die verlede was. Toe sy op hierdie manier begin om iets baie klein aan haar omstandighede te doen (eers het sy net gaan stap), was haar voet op die pad na herstel en het sy al hoe meer veld gewen. Nou vertel ek van haar verhaal van oorwinning, van ‘n pragtige mens wat haar eie boek gepubliseer het.
Ek sukkel om die boek te lees, want ek kan nie daarmee identifiseer nie. Ek voel half ongeduldig met die karakter. Vir wat sukkel sy so, hoekom los sy nie net die vark nie. Nou trek ek waar sy haar voet goed op die pad na herstel het en ek lees sommer makliker. (Ja-nee, dis ‘n ongemaklike onderwerp…).
Ek sê vir konstabel Muller dat ek gelukkig was dat sulke ervarings my gespaar was. Ek was lank gelede ‘n paar jaar getroud… Toe kom dit terug: Hy het so eenkeer ‘n jaar te veel gedrink en sy humeur dan liederlik verloor. Die vierde keer was vir my die laaste keer, toe ek die oggend na die laaste drama blou kolle aan my arm opgemerk het. By die vorige geleenthede het hy my net uitgeskel. Ek het nie gewag om te kyk of dit beter sal gaan nie, want dit het reeds jaar vir jaar slegter gegaan wanneer hy so per geleentheid sy humeur verloor.
Ek het vanoggend hier in die stoel kom sit om een of twee paragrawe oor die werkswinkel en die padblokkade te skryf voordat die 16 Dae van Aktivisme teen Geweld teen Vroue en Kinders verby is; ek het die galery gebel om uit te vra oor die werksessie, met konstabel Muller gesels; weer gebel, nog inligting gevra. En nagedink.
"PoeletjieVerdriet" (Susan Kemp) |
"Caught in the Dream" (Susan Kemp) |
Dit raak almal.
This comment has been removed by the author.
ReplyDelete